De uittocht naar Java brengt elk jaar weer vele ongelukken, soms met dodelijke afloop. Ook gaan er andersom veel Indonesische toeristen naar Bali voor een korte vakantie. Vele hotels bieden speciale Ramadan-arrangementen aan. En dan zijn er ook nog de toeristen uit o.a. Australië, Rusland en Europa. Kortom een grote drukte.
Ietwat eigenwijs ben ik gisteren toch in de auto gestapt omdat er een servicebeurt van onze auto geboekt stond bij de Toyotagarage in Tabanan, normaal zo'n twee uurtjes rijden. Ik ben om half zeven weggereden. Het tegemoetkomende verkeer bestond grotendeels uit veel, heel veel motoren op weg naar de boot naar Java. Het verkeer richting Tabanan en Denpasar was normmal van drukte. Na twee en een half uur bereikte ik de Toyotagarage. Een half uurtje vertraging veroorzaakt door een gevalletje pech. Een te zwaar beladen vrachtwagen kon een molshoop niet over komen, sputterde viel stil en zakte door zijn hoeven, midden op de weg in een onmogelijke bocht. Eigenlijk niks bijzonders want dit komt vaker voor.
Het is half twaalf als ik het seintje krijg dat de auto weer gewassen en al klaar staat. Er zijn nog wat boodschapjes te doen en met de wetenschap dat de drukte wel meevalt ben ik naar Denpasar gereden. En toen begon de ellende. Op een gegeven moment sla ik rechtsaf naar Kuta en daar stond het volledig vast. Ik heb nog nooit zoveel motoren gezien. Links en rechts, voor en achter mij allemaal van die tweewielers met gehelmde muizen. En dan was er verderop ook nog een weg geblokkeerd wegens een ceremonie. En toen wist ik het even niet. Aan Google Maps had ik ook niets want mijn internettegoed was op. Opeens zag ik een bord met daarop aangegeven Kerobokan. Via de weg langs het beruchte betraliede hotel kwam ik op de weg naar Kuta. Weer helemaal vast met auto's en motoren. Wat een drama! Geduld is een schone zaak. En daarmee is het me toch gelukt om de boodschapjes te doen. Mijn lichaam begon stram en stijf te worden van het lange zitten in de auto. Ik kreeg het limuneuze idee om te stoppen bij de eerste de beste massagesalon om me weer fris en fruitig te maken voor de terugreis van minimaal drie uurtjes. Ik ben eigenlijk wel een liefhebber van een goede Balinese massage. Na een kilometertje ofzo een geel bord met het opschrift "Massagesalon Lulu". Ik parkeer de auto voor de deur en loop naar binnen. Half verscholen achter de voordeur zit een mevrouw van middelbare leeftijd op een kale houten stoel. Ik vraag of de massage mogelijk is en de bevestiging hiervan komt naar me toe gefladderd. De prijs is normaal RP 75.000. Zij brengt mij naar een kamertje met een massagetafel. "Even geduld, tot zo en ga maar vast liggen". Dat doe ik met mijn hoofd in het gat van de tafel. Het enige wat ik zie is stof in de hoek van het kamertje. Een vijftal minuten later hoor ik het gordijn open en dichtschuiven. Ik draai mijn hoofd opzij en zie twee magerige behaarde beentjes onder een minirok van spijkerstof. Haar voetjes zijn aangekleed met hooggehakte schoenen. Niet té hoog. Geen breinaalden. Dit is dus niet de aardige mevrouw van de kale houten stoel. Het licht in het kamertje is niet echt geweldig en daardoor zie ik vaag tussen de beharing op één van haar kuiten een verbleekte tatoo. Die zit er al wat jaartjes. En ineens zegt de dame met een rokerige stem: "Waar wil je gemasseerd worden". Oh nee hè, dat heb ik weer. Ik wijs op mijn rug en kuiten en zeg dat mijn voorkeur uitgaat naar een stevige massage. Ze klimt op de tafel en gaat met gespreide benen op mijn rug zitten. Terwijl ik haar oerwoud over mijn onderrug voel schuren legt zij de handen op mijn schouders. Ze schuift haar nagels uit en priemt haar vingers tussen mijn schouderbladen en begint te kneden. "Stevig genoeg zo?"....."Uhhhh...iets minder mag ook", antwoordde ik. Gedurende een twintigtal minuten neemt ze mijn rug stevig onder handen. Haar oerwoud schuurt nog steeds over mijn onderrug. Ze draait zich om en verplaatst haar handelingen naar beneden. Ik had haar al in een vroeg stadium te kennen gegeven dat ze het middenschip maar moest overslaan. Dus daar valt niks extra's mee te verdienen. Ze zakt af naar mijn kuiten maar geeft al gauw het sein "omdraaien". Ik draai me om en ze en begint mijn armen en schouders te kneden. Ik houdt mijn ogen strak gesloten want ik wil deze tante, die moeders mooiste zeker niet is, niet in de ogen kijken. Maar eerlijk geschreven....het goedje wat ze gebruikt dat ruikt wel lekker. Ze is niet spraakzaam, blijkbaar baalt ze ervan dat er geen extra verdiensten te behalen valt bij Henkie. Na tien minuten zeg ik haar te stoppen want deze kneedpartij is helemaal niks. Het heeft allemaal nog geen driekwartier geduurd. Ik kleed me weer aan en loop naar voren. Daar zit nog steeds de aardige mevrouw van middelbare leeftijd op dezelfde stoel. Blijkbaar de bedrijfsleider ofzo. Ik betaal haar met enige tegenzin en loop naar mijn auto. Ik heb net de greep van het portier in mijn handen als die harige rokerige panter naar buiten komt en mij er brutaal op wijst dat ze geen fooi heeft gekregen. Als ik op Hollandse klompen was geweest dan hadden ze beiden ter plekke gebroken. De terugreis verliep zonder problemen en om 18.30 uur viel ik weer op de klep in Yehkuning. Wat een dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten